Wiocha zwana Laos.

Laos daje poczucie powolności i niepośpiechu.

Laos i Chiny są krajami na przeciwległych biegunach. Już pierwsze miasto (Luang Namtha, 25 tys. mieszkańców, stolica prowincji) dało nam ogromne uczucie ulgi po dwóch miesiącach w przeludnionym, zanieczyszczonym i głośnym Kitaju. W Chinach (Hong Kong) ukułem określenie speed polution (zanieczyszczenie prędkością). Laos jest zupełnie wolny od tego problemu. Luang Namtha dało nam poczucie powolności i niepośpiechu. Duża wiocha, która ma wszystko, co turysta lubi najbardziej – internet, wyżera i ładny hotelik. Co zaskakujące, turyści z rzadka opuszczają centrum i poruszają się w promieniu 100 metrów od głównego hotelu. Nasz CS mieszkał w przytulnej willi z werandą na obrzeżach miasta, więc…

…musieliśmy tyrać cały kilometr do centrum. Bardzo polecamy to miejsce do odpoczynku i rekreacji rowerowej, w przeciwieństwie do Luang Prabang, gdzie stosunek turystów do Laotanczyków to 1:1.

W Luang Namtha udało nam się spotkać z laotańskim CS, a nie ma ich za dużo. Nok (takie jej imię) żyje jakieś 150 km od Luang Namtha, co daje dwa dni tutejszym publicznym transportem (drogi, nawet te główne, są nadal w kiepskim stanie). Spędziliśmy razem bardzo miły wieczór na nocnym bazarze – taka instytucja kulturalno-kulinarna. Nok opowiedziała nam o bardzo ciekawym zjawisku „tajnej żony”. W wioskach mężczyźni bardzo często mają kobiety, z którymi wyłącznie uprawiają miłość za pieniądze (5$ – all inclusive: hotel + sex). Różni się to od prostytucji tym, ze tajna żona (kochanka) jest teoretycznie na wyłączność, tylko zamiast kwiatów i kolczyków dostaje żywą gotówkę.

Laos - państwo komunistyczne tylko z nazwy.

Laos z nazwy jest państwem komunistycznym, lecz oprócz plakatów i propagandy, którą bombardują dwa razy dziennie z głośników, jest to typowy dziki kapitalizm, z jakim mamy do czynienia w sąsiednich republikach socjalistycznych. Pomimo deklarowanej równości, Laos jest społeczeństwem klasowym. Kto niżej na drabinie społecznej, ten słucha się tego wyżej (podział: bogaty – biedny, mężczyzna – kobieta, szef – pracownik). Nawet jeśli nie palisz i nie pijesz, a twój szef tak, ty też musisz. Podział odwzorowany jest również w tablicach rejestracyjnych: partyjne, firmowe, prywatne, co by policja wiedziała, kogo mogą skubać.

Cała Azja leci na kasę i pracuje na dobrobyt. Cała? Jest taka osada zwana Laosem, która dzielnie opiera się szponom kapitalizmu i pokusom mamony. Turysta podróżujący po Azji jest skubany i nagabywany. W Laosie zapytają się, czy czegoś nie potrzebujesz i jedno jedyne „nie” wystarcza, aby wycofali się na z góry upatrzone pozycje. Potargujesz się, ale nie za ostro. Metoda na „odchodzenie” skutkuje tym, ze sam wracasz, bo i nie wołają za tobą zbytnio. Laotańczycy nie myślą o gromadzeniu dóbr, a tym bardziej nie przez przepracowanie. Dla nich wartością jest miłe i przyjemne życie rodzinne i towarzyskie. Takie podejście jest wynikiem po części religii, która nakazuje umiarkowanie, po części klimatu, który rozleniwia.
Drogi budują i finansują im Chińczycy i to nie bezinteresownie. Drewno, kauczuk i minerały opuszczają bezpowrotnie Laos. Ciekawostką jest, że ten rolniczy kraj importuje jedzenie z Chin. Dwa miliony turystów w sezonie trochę obżera ten sześciomilionowy kraj.

Populacja.

Laos to dzieci i młodzież.

Laos to dzieci i młodzież. W porównaniu z bezdzietnymi Chinami te uśmiechnięte, sympatyczne brzdące biegają po ulicach i pozdrawiają turystów laotańskim „sabajdee!”. Jest to jeden z niewielu krajów, gdzie nie witają cię oklepanym i prostackim „hello!”, a na dodatek uczą swego pozdrowienia wszystkich turystów. Połowa populacji tego kraju to mniejszości, a w północnych prowincjach te mniejszości stanowią większości.

Nieciekawa ciekawostka.
W Laosie narkotyki są nielegalne, ale górale Hmong mogą legalnie zażywać opium i wielu z tej możliwości korzysta. Państwo stara się walczyć z tym problemem, ale dopóki oni sami nie uświadomią sobie zgubnego działania opium, dopóty problem nie zniknie.

Przypadkiem wpadła nam w ręce genialna książka „Bang-bang club” napisana przez Grega Marinovicha. Jest to historia fotoreporterów dokumentujących ostatnie lata aparthaidu. Mocna rzecz!

ZDJĘCIA Z LAOSU DOSTĘPNE PO KLIKNIĘCIU W TYM MIEJSCU (PICTURES).

Wiksiarski autobus zakurzony jak Woodstock w porze suchej